Aan elk verhaal komt een einde*
Een verslagje van de laatste 2 weken van mijn reis, dan maar.
Dat Argentinië een groot land is, was me al duidelijk, maar zelfs nadat ik beslist had om ‚enkel’ het Noorden te bezoeken, was er toch nog een busreis van 24 uur nodig om van Salta naar Iguazu te reizen. In 3 snel op elkaar volgende ritten. Ik had even gedacht tussenin een stop te maken. Ergens mooi in het midden van deze plekken, althans op de kaart, ligt de Estero Del Ibera. En dat leek me wel iets. Veel water en diertjes. Alleen praktisch leek het minder haalbaar. Om er te geraken moest ik vertrouwen op onregelmatig openbaar vervoer of privé transport dat pas enigszins betaalbaar is vanaf er 3 of 4 medereizigers zijn. Dat is het nadeel van alleen reizen. En ik had in die laatste 2 weken niet zo veel zin in dit gedoe. Dus dan maar meteen door naar Iguazu.
Dan via Uruguay naar Buenos Aires. Toen ik op deze reis vertrok, had ik niet meteen aan Uruguay gedachte, maar vanuit Iguazu leek het me wel een fijne en logische halte onderweg naar Buenos Aires. Ook al bleek Montevideo ook weer 3 busreizen en een kleine 24 uur van Iguazu te liggen. De eerste van die busritten dropt je ter hoogte van Concordia, heel vroeg in de ochtend, de zon was nog aan het opkomen, ergens langs de kant van de autostrade. Je moet dan zelf maar naar het busstation in Concordia, zo een 10km verderop, zien te geraken voor de volgende bus. Toevallig was er een agent van de verkeerspolitie in de buurt die een taxi regelde en gelukkig ook nog 3 Françaises en een Zwitserse om die taxi mee te delen, daar die vrij duur was. Taxi naar Concordia, met een bus de grens over tot in Salto en dan nog een bus richting Montevideo. Ik begon in dat soort vermoeiende, epische verplaatsingen net goed te worden en er plezier in te vinden, dus ik genoot er nog even van, want dit zou de laatste zijn.
In Buenos Aires, eindstation, heb ik net als in andere grote steden even tijd nodig om mijn draai te vinden. Eens ik enkele ankerpunten heb en mijn weg vind in het openbaar vervoer, kan ik een stad pas echt beginnen verkennen en appreciëren, lijkt het. Al die buslijnen zijn me nooit helemaal duidelijk geworden, maar met de 3 die ik kende en de metro raakte ik wel waar wou.
In het hostel waar ik verblijf organiseert men een parillada, een typische argentijnse barbecue, en ik besluit deel te nemen. Ik ben niet overtuigd en de andere deelnemers, die meer van vlees eten kennen ook niet. Een fijne avond werd het dan weer wel, maar het beste stuk vlees blijft dus de bife de chorizo in Salta. Een andere avond was ik via couchsurfing uitgenodigd voor een nachtelijke picnic in een park. Die was ook wel plezant. Het was daar het begin van de zomer dus het bleef ’s nachts ook lekker warm. Niemand had mijn aanvraag op couchsurfing beantwoord, ik had ook niet echt hard geprobeerd, maar ik kreeg dus wel die uitnodiging van iemand voor die picnic. Iedereen had wat eten en drank mee en zowat iedereen had een andere favoriete Argentijnse wijn. Die ik dan eens moest proeven natuurlijk. Voor wie tip wil: ik ben de namen vergeten en aangezien ik geen kenner ben, vond ik de meest wel goed.
En dan tango!
In België ga ik af en toe eens ga hardlopen en loop ik ook wel eens een wedstrijd. Ik had al een paar keer gedacht om er één mee te doen in Zuid Amerika, in Medellin was er eentje bijvoorbeeld, maar ik wist het meestal niet op tijd en bovendien had ik ook geen loopschoenen bij. En als ik die zou kopen, moest ik die ook alweer meezeulen. De eerste dag in Buenos Aires zie ik toevallig een aankondiging van een loopwedstrijd later die week en ik schrijf me meteen in. Ik moest nog steeds loopschoenen kopen, maar aangezien ik de dag er na naar huis zou vertrekken, hoef ik die niet lang mee te zeulen en in België zullen die ook nog van pas komen.
oh ja, de voorlaatste dag heeft men mijn rugzakje proberen te stelen. Zes maanden onderweg zonder problemen en bijna was het toch nog van dat. Ik wandelde rond in Buenos Aires op een vrij grote avenue en plots doet een man teken en wijst naar mijn rugzak, alsof er iets mis mee zou zijn. En inderdaad er hangt een klets van een vrij smerig goedje op. De man haalt kleenex boven en wil mijn rugzak schoonmaken. Ik heb niets door, maar denk: „ik ben vlakbij mijn hostel, ik ga het daar schoonmaken”. Dus bedank ik die man en ga terug naar mijn hostel. Daar vertellen ze me dat het een gekende truc is, eens ze de rugzak proberen schoon te maken en hem vasthebben, zijn ze er mee weg. Ik heb daar dus eventjes heel veel geluk gehad, want het was de -voor mij- slechts denkbare moment om mijn rugzakje kwijt te geraken. ik zou later die dag van hostel wisselen, ik had dus mijn gewone bagage achtergelaten in een bewaarplaats en droeg alle waardevolle spullen die ik had met me mee. maar eind goed, al goed… alhoewel, ik droeg toen mijn Sonic Youth T-shirt en daar zijn ook een paar vlekken op, die er niet volledig uitgaan. grrr… al mag een Sonic Youth T-shirt wel een beetje dirty zijn natuurlijk.
Oh ja 2 -een mens verdringt de minder leuke dingen eerst zeker?- de laatste dagen had ik tandpijn. Het begon al een beetje in Uruguay. het begon met een lichte pijn die vooral bij het slapen gaan opstak, leek het. ’s Ochtends was hij alweer weg, waardoor ik dacht dat hij over was. Na zo 3 dagen, ’s ochtends weer niets meer te merken, maar heel slecht geslapen daardoor, ben ik toch maar naar de urgentie-tandarts geweest. In Argentinië bestaat dat. Er was een stuk van een wijsheidstand gebroken en daardoor deed ie pijn en was hij zelfs wat ontstoken. De tandarts besloot het over te laten aan mijn vaste tandarts aangezien ik enkele dagen later al zou terugkeren. Hij schreef me wel wat medicijnen voor tegen de pijn en de ontsteking. Plots verdween hij en komt terug met een stapel doosjes medicijnen. Zo een enorme berg dat ik even vreesde palliatief te zijn, maar bleek dat de vriendelijke man bij enkele collega’s wat monsters van die geneesmiddelen was gaan verzamelen. Veel doosjes met maar 2 pilletjes, even nageteld en met die hoop doosjes zou ik ‘overleven’ tot in België. Een grappig zicht moet dat geweest zijn, toen ik er mee buiten liep. Eens terug in België, ging ik dus meteen naar de tandarts voor iets waar ik een beetje bang voor was, maar uiteindelijk best bleek mee te vallen: het trekken van die wijsheidstand. Hij was er op 1-2-3 uit en heeft achteraf nauwelijks pijn gedaan. Wel werd ik de volgende dag wakker met een mond vol bloed… ook even schrikken, maar dat bleek normaal en éénmalig te zijn.
voilà dat was het zo een beetje. Een dag later met stijve benen het vliegtuig op. En in België is alles nog allemaal het zelfde. Veel kindjes geboren en zwangerschappen blijkbaar,… het moet hier een hete zomer geweest zijn.
Er zijn me nog veel dingen opgevallen, omdat je toch een even als een buitenstaander naar de Belgische alledaagse dingen kijkt. Maar misschien moet ik daar eens een aparte blog aan wijden…
Wat nu, met deze blog? Misschien gebruik ik die nog eens voor andere dingen of om eens iets serieus te vertellen of zo. Wie weet. Kom af en toe nog eens kijken…
*of volgt een andere episode, een sequel,… nee, met een einde heb je niet altijd gedaan
Een van de mensen waarmee ik op de tocht door de zoutvlakten in Bolivia was heeft ons filmpje online gezet! Eigenlijk zou het einde er moeten afgeknipt worden. Maar zo heb je meteen ’the making of’ ook 🙂 En ja, ik hou wel van de charme van lo-fi en amateuristisch geknutsel. We laten professionele filmpjes over aan professionelen… Ik wist trouwens niet dat die zoutvlaktefoto’s met pringles zo populair waren. Ik dacht dat die anderen dat toevallig bijhadden… misschien een slimme marketing truc van Pringles?
*of volgt een andere episode, een sequel,… nee, met een einde heb je niet altijd gedaan