Tijdskrediet

Het tijdskrediet is begonnen. Wat een warm gevoel geeft me dat. Of nee, dat is die gele koorts vaccinatie van verleden week. Er was me gewaarschuwd voor een “mild griepachtig beeld”. Hallo? Ik lig al 2 dagen uitgeteld met 38,5 graden koorts in bed. Dafalgan helpt perfect gelukkig. Je mag er wel maar 4 stuks per dag van nemen. Met een tussentijd van 4 uur. Ik weet niet of die farmaceutische bollebozen kunnen rekenen, maar dat is 2 te weinig om de hele dag door te komen. Maar goed langzaam aan krijg ik het hoofd weer koel en het lichaam in beweging. En gegarandeerd de komende tien jaar geen gele koorts. Dus het zal de beproeving wel waard geweest zijn zeker?

Tijdskrediet dus, dat warme gevoel is verklaard. Voor de rest laat het me opvallend koud. Die koorts overheerst nu wel al het andere natuurlijk. Misschien komt het nog. Op het werk hebben ze me het ook niet bepaald moeilijk gemaakt. Op bepaalde vlakken toch. Dus het lukt me al heel goed om afstand te nemen. (Stefan, als ik hier eens wat zinnigs te vertellen heb over houten vloeren, zal ik niet vergeten een waardevolle link te zetten naar FloorHouse 😉 ) mmm… Afstand is relatief dus. Al die professionele toewijding steek je niet zomaar 1,2,3 in de koelkast 😉 even in de koelkast kruipen, zou dat geen idee zijn?

Om er meteen eens een actuele “politieke” mening in te verwerken. Ik vind tijdskrediet een geweldig maar ook onvermijdelijk gegeven. Ondertussen zijn we het er over eens dat we langer zullen moeten werken. Maar dan vind ik dat het gemakkelijker moet worden om in die langere “loopbaan” ook eens even een zijsprong te kunnen maken. Of even op adem komen. Flexibiliteit dus, maar dan van een andere soort als die waar werkgevers het over hebben. Ik ben er van overtuigd dat het iedereen ten goede komt. Zelfs de “productiviteit”! Laten we dus allemaal van wat tijdskrediet genieten. Want hoe lang zal het nog kunnen?

Maar doe dan niet allemaal meteen zoals ik: een massaal veel CO2-uitstotende vlucht richting Midden-Amerika boeken. Want dan is onze planeet binnenkort om zeep. Ja, ik doe mijn best om het te compenseren hoor. Maar niet alleen daarvoor. Ik sta te popelen om te vertrekken, maar anderzijds zit ik ook met een dubbel gevoel. Of ligt het aan 2 dagen oververhitting van de hersenen? Had ik nu eens helemaal niets gepland. Wat dan? Het gevoel hebben: ik heb 6 maanden tijd en ze liggen helemaal open. Niks gepland, dus ruimte voor alles. “Wat zullen we eens gaan doen”. Ach dat hou ik voor mijn pensioen dan maar.

En de plannen zien er goed uit!

En eigenlijk was ik niet van plan een blog bij te houden. Of toch maar met mate. En hop, na 3 dagen is er al eentje. Wat wat koorts allemaal met een mens doet.