Eerste week Samara Intercultura language school

De eerste week Spaans is succesvol afgerond. Volgende week mag ik naar niveau 2! De ‘immersion school’ werkt wel, ik voel me al veel comfortabeler om een simpel gesprekje te voeren in het Spaans. Elke dag heb ik hier 4 uur les, een voor-of namiddag. De rest van de dag kan je gaan zwemmen, surfen, snorkelen,… Of andere uitstapjes. De typische dingen van een exotisch badplaatsje kortom.

En het is met ‘homestay’, wat wil zeggen dat ik hier bij een lokale familie logeer. Meteen een goede gelegenheid om wat te oefenen (en de lokale gewoontes hier te leren kennen). Mijn familie bestaat wel maar uit 1 persoon. Señora Sinay. Ze heeft een zoon en een dochter, maar die wonen niet meer thuis. Dat is enerzijds jammer, want dat reduceert de mogelijkheden tot converseren, en dus oefenen, toch enigszins. En er is het leeftijdsverschil. Anderzijds is het vrij rustig. Andere studenten wonen bij uitgebreidere en levendigere families waar constant mensen in en uit lopen zonder dat de familiebanden helemaal duidelijk zijn. Die verzinnen ze dan zelf, wat best een vermakelijke oefening is. Net als andere gekke verhalen over ‘huiskrabben’, alom vallende mango’s en ander fruit en katten die heroïsche gevechten leveren met andere dieren op het dak. Dat laatste verhaal is er een van mij. Op zo een stalen golfplaten dak is dat een enorm kabaal en schrikken als dat zo rond 3u ’s nachts opeens gebeurt. Voor de rest is het dus vrij rustig, ik heb zelfs mijn eigen ‘studiootje’: slaapkamer, badkamer met douche (een buis uit de muur waar koud water uit stroomt) en een soort zitruimte. Dat ik liever buiten zit, in de open eetruimte snapt mijn ‘mama Tica’ precies niet zo goed. De Costa Ricanen zitten liever binnen met een televisie die heel de tijd aan staat. Van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat. Ze zullen daar wel goede redenen voor hebben, die Costa Ricanen wonen hier al heel hun leven, wie ben ik om dat in vraag te stellen? Voor de kwaliteit van de televisieprogramma’s hoeven ze het niet te doen. Het zal deels wel te maken hebben met de mosquito’s, die hier echt wel een plaag zijn. Een minuut repellent vergeten en je heb er van. Pik, pik, pik, krabben, krabben, krabben,…

Het lijkt me hier heel authentiek allemaal. Het echte leven zoals het is in Costa Rica, te midden van de natuur, veel planten, fruit, diertjes overal,… Stranden waar je enkel via een smal modderpad geraakt en waar je eerst een rivier moet doorwaden (best bij laag water) waar een bordje staat om op te letten voor krokodillen. Nog geen krokodillen gezien trouwens.

Het fornuis wordt nog met hout gestookt, ze heeft wel enkele pitten op gas, maar dat vindt ze veel te gevaarlijk. Niet dat ik vind dat je op hout moet koken om authentiek te zijn. Een conversatie met de buren gebeurt van uit de zetel, gewoon heel hard roepen. Zit je op dat moment tussen die twee, is het even oppassen voor de trommelvliezen. Ik probeer die gesprekken soms te volgen, maar dat gaat me nog veel te snel. Hoor ik ergens ‘Belgica’ tussen, dan weet ik dat ze het over mij hebben. Als ze daarna lachen, weet ik dat ze met me aan het lachen zijn. Maar niet waarom.

Gisteren hebben we soep gegeten omdat de mama Tica het wat frisjes had. Het had 2x een uur geregend en de temperatuur was bijna onder de 24 graden gezakt.

De school, Intercultura, is heel aangenaam. Niet alleen omdat ze aan het strand gelegen is. Fijne leraars en een interactieve, levendige manier van lesgeven. Theorie wisselen ze af met oefeningen, gesprekken, spelletjes,… Om de leerstof in te oefenen. Er is ook een verbod om een andere taal dan Spaans te spreken op de campus. Een regel die echter niet helemaal strikt wordt nageleefd.

Het enige minpunt was klasgenoot Bob, een gepensioneerde, Amerikaanse leraar. Die behalve traag (ok, daar heb ik respect voor, op zijn leeftijd) ook heel aanwezig en best wel onvriendelijk. Het lijkt alsof hij bij elk woord dat hij zegt naar iets moet wijzen om zijn woorden te benadrukken. Volgende week hebben ze hem gelukkig in een andere groep ingedeeld. De 2 andere klasgenoten waren leuke Amerikanen trouwens. Amerikanen, Duitsers, Zwitsers en enkele Nederlanders en Canadezen, dat is de samenstelling zowat. En 1 Belg. Oh en Italiaanse ook.

Het dorpje Samara zelf is een rustig badplaatsje. Het is natuurlijk laagseizoen. Er zijn wat hotels/lodges/hostels (vaak uitgebaat door niet-Costa Ricanen), restaurants, bars en dus ook wat nachtleven. Niet dat ik me daar vaak in meng. Enkele cervezas uitgezonderd. Redelijk macho allemaal. En al die met reggae verwante muziek en, ik denk ook, met reggae verwante genotmiddelen. Niet helemaal mijn ding. De jazzy latino live optredens in el rancho de la playa eerder wel.

Er lopen hier heel wat honden los rond. Met dezelfde versufte blik in hun ogen als sommige reggae-types die hier rondhangen. Dus ik denk dat het reggae-honden zijn. Soms loopt er eentje wat grommend mijn fiets achterna, maar lang houden ze dat nooit vol.

De playa is muy bonita en de nabije playa’s, op 10 minuten of een half uurtje fietsen nog meer. En nog verlatener. Wel een beetje hetzelfde allemaal die playa’s: zand, golven en palmbomen. Dat zand mogen ze af en toe wel eens vervangen door vasttapijt of zo. Dat kruipt zo niet tussen je tenen of erger in je onderbroek. En die golven eens even af kunnen zetten, zou ook een goede optie zijn

En ik heb in de Pacifische oceaan gepiest. Euhm… Is dat te openhartig voor een blog? Tsja, aan de andere kant van de oceaan pissen alle Chinezen ook rechtstreeks of onrechtstreeks in de oceaan. Niet? Ik moest hoogdringend en op het strand zag ik niet echt een mogelijkheid. Het is trouwens de schuld van die Pacifische oceaan zelf trouwens. Dat constante geruis van brekende golven zorgt er voor dat ik, ondanks de hitte, vaker moet dan anders. Dat is mijn verklaring toch.

De golven zijn redelijk hoog, maar ‘echte’ surfers vinden ze maar minnetjes. Ze zijn wel geschikt voor watjes en beginners. Ideaal voor mij dus, misschien moet ik het volgende week toch eens proberen? Kan ik eens uitpakken met mijn nieuwe zwembroek. Een nieuwe was echt nodig, want sinds ik die laatst gebruikte in België moet ik toch serieus vermagerd zijn. Een paar hevige golven na elkaar en ik was ze bijna kwijt. Niet dat erg zou zijn, ze is toch te groot.

Gemoedsgesteldheid: relax en vol energie.

Volgende keer meer straffe verhalen!

Oh.. Ik zou het strafste verhaal nog vergeten! Vorige week zondag was ik aan het kennis maken met mijn gastgezin toen alles hier heel hevig heen-en-weer begon te gaan. Een aardbeving van vijf komma zoveel op de schaal van Richter en het epicentrum was hier vlakbij. Een vreemde gewaarwording. Ik had er wel eens een lichte meegemaakt, maar deze was toch wel heftig. Dat leek me toch, wat moet eentje van meer op de schaal van richter niet zijn? Het was alsof de grond een soort blubber werd waarmee geschud wordt. Bij mijn weten was er geen melding van ernstige schade of gewonden, dus zo een erge schok zal het niet geweest zijn. Toch, voelde raar. Ook zo vlak bij de zee hier. Daar kan wel eens een tsunami van komen.

Qua aardbevingen moet het alvast niet straffer worden voor mij.

[shashin type=”photo” id=”433,427,428,441,424,425,426,422,431,430,438,440,439,423,435,436,434,437,421,423″ size=”small” columns=”max” order=”user” position=”center”]