Indiana Jones en de laatste stranden

Waar waren we gebleven de vorige keer?

The Lost City Trek of la caminata a la ciudad perdida. Die kon ik niet missen. Vier dagen lekker in de natuur, een uitdagende hike en dat naar een verloren stad in de jungle. Kon ik de Indiana Jones in mij toch ook even uitlaten.

Geen instortende hangbruggen, valleien vol krokodillen of achtervolgingen door inheemse bevolking met boog en giftige pijlen. Alhoewel, ik werd 1 keer staande gehouden door 2 indiaanse meisjes met een machete en mocht pas doorgaan in ruil voor snoepjes. Die had ik niet op dat moment maar ik ben er toch in geslaagd te verschalken! Mijn ontwapenende glimlach zeker? Dat het meisjes waren dacht ik op dat moment. Later leerden we dat je bij de inheemse bevolking daar de jongens moeilijk van de meisjes kan onderscheiden door hun uiterlijk. Ze hebben hetzelfde kapsel, ongeknipt lang, en dragen dezelfde kledij: een wit soort kleed en -meestal ook- laarsjes. Je kan ze wel van elkaar onderscheiden door hun attributen, de jongetjes hebben namelijk steeds een heuptasje bij. De meisjes dragen een halssnoer.

En vanaf ze achttien jaar zijn, spelen de mannen de hele dag met hun poporo… Maar ik ga jullie hier niet vervelen met allerlei antropologische weetjes. Voor de geïnteresseerden: http://tairona.myzen.co.uk/index.php/culture/the_use_of_the_poporo/ Daar vind je dan meteen ook wat foto’s van de Tayrona of Teyuna. Ze staan niet graag op de foto (vanwege dat ongeknipte haar waarschijnlijk) dus heb ik dat zelf maar gerespecteerd.

De tocht zelf is redelijk zwaar. Er is wel een pad, maar dat gaat stevig op en neer met een pak rotsblokken die in de weg liggen, hier en daar eens een rivier om over te steken (zonder brug) en als het bergaf ging, kon je ook best oppassen want modder en mos maken het nogal glibberig. Was het de moeite? Ik vond van wel. Mocht deze site vlak naast een weg liggen zou je misschien wat teleurgesteld zijn, want eigenlijk zijn het enkel de, gerestaureerde, funderingen van de stad die je ziet. Op die funderingen, de terrassen stonden houten huizen, die bewaren niet zo goed na bijna 400 jaar verlaten te zijn geweest in de jungle. Maar de weg er naar toe, die trappen in het oerwoud en, tja, dat indiana jones gevoel maken het toch wel bijzonder.

Voor de tocht wordt je ingedeeld in groepjes van 10 man per gids en het maakt niet zo veel uit bij welk kantoor je ze boekte. Tijdens mijn hele reis ben ik op elke plek, elk hostel of elke uitstap wel Nederlanders tegen gekomen. Toen we in Santa Marta vertrokken, dacht ik nog: geen Nederlanders dit keer, maar toen ik aankwam op het vertrekpunt voor de tocht zelf, werd ik ingedeeld in een andere groep… Met 3 Nederlanders. Maar geen klagen hoor, tot nu toe altijd leuke mensen. Enkel doet het Nederlands praten een beetje af aan de exotiek.

Als ik terug in België ben en naar een ‘barretje’ ga om wat ‘biertjes’ te drinken en te ‘ouwehoeren’ over vanalles, enz… In plaats van op café wat pinten drinken en zeveren, dan weet je hoe dat komt.

Ik blijf hier ook alsmaar dezelfde mensen tegenkomen. Veel mensen van op de bootreis die hier toch allemaal wat dezelfde dingen doen, maar dan in andere volgorde. Zoals deze Iers- australische muzikant. Ik heb de muziek nog niet gehoord omdat myspace hier niet werkt op ipad. Ben wel benieuwd.

Een Nederlands koppel van op de Lost City trek, kwam ik weer tegen in Tayrona National Park. Het werd er een gezellige avond. Op weg naar een restaurantje ergens langs de stranden daar kwamen we een lagune tegen met de waarschuwing voor kaaimannen. Heen zagen we vluchtig een kleintje wegzwemmen. Op de terugweg ’s nachts liepen we opnieuw langs dat water tot we plots een gigantisch exemplaar spotten dat net onder water lag te suffen. Voor de rest van de weg terug hebben we toch maar een veilige afstand gehouden. Gek genoeg hadden we eerder op die plek mensen in het water zien vissen. Misschien lag die kaaiman daarom nu zo rustig een visser te verteren.

Ik kom hier vaak ook een Ier tegen, wiens Engels ik niet zo goed begrijp, maar die blijkbaar steeds weet waar en wanneer het happy hour is. Na het happy hour begrijp ik hem helemaal niet meer. Die happy hours gelden hier trouwens enkel voor cocktails… En die maken ze vaak heel sterk. Ik hou het toch liever bij een pintje. En ook een Schot. Ook weer zo een typisch exemplaar, niet met een kilt of zo, maar hij kan zo in een film van Ken Loach. Met glasgow rangers tattoo en al. Samen met die Ier belandden we opeens in een kwis in een hostel in Palomino. We werden toch nog tweedes!

Een Nieuw zeelands koppel dat ik al sinds Panama regelmatig tegen kwam, was ook weer een paar keer van de partij. Wel grappig, dat je zo toevallig op dezelfde plaatsen belandt. Ik had hen al wel eens gesproken, maar vrij vluchtig, dus we wisten niet van elkaar waar we heen gingen. Nu weet ik het wel, maar zij gaan richting Rio meteen, dus zal ik hen niet meer tegen komen. De man viel me nogal op omdat hij lijkt op een bekend grafisch ontwerper.

Dus ja, behalve die Lost City trek, ben ik ook in Palomino en Tayrona Park geweest. Palomino was goed om te relaxen na die intensieve 4 dagen, want afgelegen en behalve een strand en de rivier afvaren in autobanden is er niet zo veel te doen. Je kan er wel plots in een kwis belanden, zie hoger. Tayrona park is een nationaal park met prachtige stranden en je kan er overnachten ofwel in dure ecohutten of in een hangmat. Ik heb van die prachtige stranden nog eens goed genoten, van de hangmat wat minder, want vanaf nu trek ik de Andes in en zal het nog wel even duren voor ik weer een strand zie. Het was niet zo evident want er was veel volk in dat park. Ik weet niet of dat altijd het geval is, het was zondag en een lang weekend voor de Colombianen. Als donderdag een feestdag was, maken ze de brug hier op maandag. Ik snap het niet goed.

Voor de rest hebben mijn benen ook wat weg van de Andes momenteel vanwege de insectenbeten. Met hier en daar een vulkaan. Een krater van het krabben.

Nu ben ik in San Gil, dat leek me een logische stop op weg naar Bogota. Het is de ‘outdoor’ stad van Colombia, je kan hier raften, paragliden, rappellen, speleologie doen,… Maar nu ik hier ben, besef ik dat ik momenteel niet echt veel zin heb om te raften, paragliden of te spelonken,… Het downhill mountainbiken had me wel bijna verleid, maar ik ben nogal een angsthaas als het met fietsen te stijl bergaf gaat en toch nog niet helemaal bekomen van het hiken en slapen in hangmatten en nachtbussen. Het was een goede beslissing, want ik vanacht lekker de klok rond geslapen. En na die boot en uitstap naar de ciudad perdida, heb ik ook wel wat budget evenwicht te herstellen. Ik zal nog wel ergens de kans krijgen om eens bergaf te fietsen zeker?

Oh en met het opladen van de foto’s, zie ik dat ik ben vergeten te melden dat ik in het Simon Bolivar in Santa Marta geweest ben. die man is hier heel populair omdat hij de Spanjaarden hier heeft buiten gewerkt, dus dat kon ik niet missen.

Ik heb enkele verrassende berichtjes gekregen door mijn oproep verleden keer. Leuk! Niet zo veel, dus het aanbod is nog geldig 😉 Zo heb ik meteen ook een idee wie dit leest. Euh, niet om te controleren hé, maar wel leuk,om te weten of iemand dit leest. Ik zou ook eens kunnen kijken in Google Analytics, maar dat doe ik bewust niet, ik heb vakantie!