Op het gemak (maar iets te veel)

Deze week startte zoals ze vorige week was geëindigd. Met schijterij. Maar laten we ons niet meteen in dit onderwerp onderdompelen. Misschien eerst iets over de grote ramp die me overkomen is.

Mijn ipod, mijn trouwe compagnon op vele avonturen voor bijna 10 jaar , drager van een paar duizend geweldige stukjes muziek, de habitat van de wispelturige, maar soms geniale combinaties bedenkende DJ Shuffle, heeft het begeven. Volgens de symptomen en de info van deze website, moet het ‘logic bord’ vervangen worden. Mijn linkerhand kan dit niet, zelfs niet in samenwerking met mijn andere linkerhand, geacht dat ik hier al zo een bord zou vinden. Misschien in Panama City binnenkort? De vraag is nu: weggooien of heel de weg meesleuren om hem ergens of terug in Belgie gefikst te krijgen?

Ik vind mijn rugzak sowieso te zwaar om licht te reizen. Dus ik heb al wat pogingen gedaan om hier en daar wat dingen achter te laten, waarvan ik denk dat ik ze niet meer ga nodig hebben.

– 2 paar kousen. Waarom heb ik er ook 5 paar meegenomen. Ik draag hier nooit kousen. Ja, hiking kousen soms eens in mijn wandelschoenen en een keer op een avond toen ik echt genoeg had van de muskieten en me helemaal ingepakt had. Ondertussen weet ik dat die beestjes ook gewoon door een t-shirt door steken.

– een t-shirt zonder mouwen. Dat is toch te macho voor me.

– de cursussen Spaans, die ik dacht af en toe nog eens ter hand te nemen om wat dingen te herhalen. Maar wat er toch niet van kwam. Ik kan toch gewoon live oefenen. Maar ik moet toch hard mijn best doen om te kunnen oefenen. Die vriendelijke mensen schakelen vaak, voor mijn gemak natuurlijk, snel over naar Engels. En vaak stuit ik hier op expats natuurlijk, die hier een hostel beginnen en ‘vrijwilligers’ van uit alle hoeken van de wereld komen. In sommige hostels vind je meer vrijwilligers dan gasten soms.

Voor de rest denk ik dat al de rest die ik meedraag vrij essentieel is. Al die adapters vind ik wel een gedoe en onhandig om weg te bergen in de rugzak… Wie uniformiseert dat eens?

– het muskietennet misschien? Dat heb ik nog niet nodig gehad, maar je zal zien, eens ik het weg gooi zal ik het wel nodig hebben. Oh! Maar het is wel al gebruikt. Alleen niet door mij. In Cahuita sliep er een fijn Duits meisje in een dorm waar er geen voorzien waren en ze had daardoor heel slecht geslapen. Ik heb het haar toen uitgeleend en geïnstalleerd en al (steeds paraat hé). Ze bedankte me ’s anderendaags met zo een stralende en uitgeslapen glimlach dat ik overweeg om van het blij maken van fijne Duitse meisjes een hobby te maken.

Ik heb mijn rugzak eens helemaal uit- en weer ingepakt. Het zwaarste blijkt de rugzak zelf te zijn. Misschien moet ik die ergens achterlaten.

Maar genoeg rond de pot gedraaid. Wat deze week heel erg heeft beïnvloed is de werking en tegenwerking van mijn spijsvertering. Een heel nieuwe ervaring voor me, zoals zoveel hier. Want ik had het nog nooit zo hard vlaggen gehad. Al had ik eigenlijk weinig last, geen krampen, geen koorts. Niet extreem veel of extreem dringende toiletbezoeken, maar als ik moest dan was het net water. Omdat het na een paar dagen niet verbeterde, ben ik nog niet naar Panama doorgereisd, ik probeerde op een busreis van San José verwijderd te blijven. Zodat als het echt nodig zou zijn, ik daar een deftige dokter kon opzoeken. Het is gelukkig niet nodig gebleken.

Maandag en dinsdag was ik in Cahuita aan de Caribische kust van Costa Rica. Eigenlijk was dat het ideale kuuroord. Een rustig dorpje van 3 op 3 straten en daar aansluitend 2 prachtige stranden en een nationaal park. Een nationaal park op maat van de in minder goede fysieke toestand verkerende medemens, want bestond voornamelijk uit 1 lang vlak pad langs de kustlijn. En veel aapjes als tussentijds entertainment. Gepast voor mijn conditie op dat moment.

Die conditie, een beetje suf en loom toch, paste eigenlijk nog wel goed bij de sfeer daar aan de Caribische kust. Dus ik was helemaal één met de omgeving. Er werd een partijtje voetbal gespeeld. De rood-geel-groenen tegen de groen-geel-roden, toch best sportieve types. Een van de spelers loopt naar de kant, voor een slok water of een wissel denk je dan, maar het het was om een trekje te nemen van joint die op de bank werd gedeeld. Zo gaat dat dan. En zo voelde ik me ook een beetje, maar dan op een andere, minder leuke manier.

In Puerto Viejo was het nog meer van dattum. Op elke straathoek stond wel iemand klaar om drugs aan te bieden. Vandaar die zware rugzak! nee hoor… vroeger had ik dat misschien nog -heel even- cool gevonden. Ok ik overdrijf een beetje, maar toch veel. En je rook het ook gewoon overal al. Terwijl het gewoon verboden is in Costa Rica.

Ik vond het niet zo een leuk stadje en ook wel vuil tegenover andere steden die ik in Costa Rica gezien heb, overal straatvuil en sluikstortingen. Het is een beetje een vreemde mix van gecommercialiseerde reggae, hippies, toeristen en alles om toeristen te vermaken. Het was toch vooral opgebouwd rond enkel (strand)bars. Het leek wel ‘verplicht om te feesten’. Maar ik was nog niet in feeststemming, dus het kan daar ook aan liggen. Ik heb er wel weer een fiets gehuurd. Zo een chopper exemplaar. Omdat bleek dat hier wel degelijk een vlakke weg langs de kust liep en er heel wat mooie stranden, natuurparken en een opvangcentrum voor dieren langs die weg te vinden zijn.

ik heb trouwens niets tegen reggae, op mijn goede ouwe ipod die nu niet meer werkt, staat zelfs  wat reggae.

Dus dan maar terug naar de pacifische kust waar ik in een boomhut vlakbij het strand kon slapen. Het kleine, kampen bouwende jongetje was daar weer even en hij heeft er van genoten. Zo een open boomhut, waarom doen ze dat hier niet meer? Het lijkt me ideaal voor dit klimaat, maar de Costa Ricanen kruipen toch graag in een donker gesloten kamertje om te slapen. De keuken is vaak wel buiten of open, cafés en restaurant ook. Het was er lekker relax, goed geslapen een beetje wandelen naar soort Mont Saint Michelachtig eilandje dat bij laagtij te voet bereikbaar is. Alle systemen beginnen hier weer naar de optimale toestand te gaan. Op naar de volgende, laatste stop in Costa Rica: Peninsula Osa.

[shashin type=”photo” id=”522,523,524,525,526,527,528,529,530,531,532,533,534,535,536,537,538,539,540,541,542″ size=”small” columns=”max” order=”user” position=”center”]