Van Iguazu naar Buenos Aires en dan terug naar huis

Aan elk verhaal komt een einde*

Ik heb het even uitgesteld, het wou maar niet doordringen, maar nu moet ik dit verhaal op deze blog maar eens beginnen afronden.

Een verslagje van de laatste 2 weken van mijn reis, dan maar.

Dat Argentinië een groot land is, was me al duidelijk, maar zelfs nadat ik beslist had om ‚enkel’ het Noorden te bezoeken, was er toch nog een busreis van 24 uur nodig om van Salta naar Iguazu te reizen. In 3 snel op elkaar volgende ritten. Ik had even gedacht tussenin een stop te maken. Ergens mooi in het midden van deze plekken, althans op de kaart, ligt de Estero Del Ibera. En dat leek me wel iets. Veel water en diertjes. Alleen praktisch leek het minder haalbaar. Om er te geraken moest ik vertrouwen op onregelmatig openbaar vervoer of privé transport dat pas enigszins betaalbaar is vanaf er 3 of 4 medereizigers zijn. Dat is het nadeel van alleen reizen. En ik had in die laatste 2 weken niet zo veel zin in dit gedoe. Dus dan maar meteen door naar Iguazu.

Zulke trip om wat watervallen te gaan zien? Ik heb hier al eens verteld dat ik watervallen een ‚overschatte’ bezienswaardigheid vind, denk ik. Dan had ik het over de watervallen die je overal wel vindt, niets spectaculairs zijn, maar wel als bezienswaardigheid aangeprezen worden. Die van Iguazu, vallen niet in die categorie, deze zijn echt wel de moeite. Je kan een dag rondwandelen aan de Argentijnse kant (zelfs langer als je alle extra -ook extra te betalen- randanimatie er bij neemt) en dan nog eens een dag vullen met een trip naar Brazilië, de andere kant van de rivier, om de watervallen ook eens van die kant te bekijken. Dat heb ik zo ook gedaan. Dat je een dag of zelfs langer nodig hebt om die watervallen te bekijken, komt niet alleen omdat ze uitgestrekt zijn, men heeft er ook een natuur- en pretpark van gemaakt met wandelpaden, platformen die boven, onder en achter de watervallen hangen om het vallende water langs alle kanten te bekijken, cafetaria’s en treintjes,…. Maar het is echt wel spectaculair. De vraag van alle Argentijnen en Brazilianen daar: „welke kant is de mooiste?”. De Argentijnse kant is het sensationeelst, je komt het dichtst bij veel meer watervallen, maar het beste zicht heb je misschien wel vanuit Brazilië. Iedereen content. Maar je antwoordt daar best wel met Brazilië of Argentinië naargelang de nationaliteit van de vraagsteller. Het bespaart je een hele uitleg om je alsnog te overtuigen.

Dan via Uruguay naar Buenos Aires. Toen ik op deze reis vertrok, had ik niet meteen aan Uruguay gedachte, maar vanuit Iguazu leek het me wel een fijne en logische halte onderweg naar Buenos Aires. Ook al bleek Montevideo ook weer 3 busreizen en een kleine 24 uur van Iguazu te liggen. De eerste van die busritten dropt je ter hoogte van Concordia, heel vroeg in de ochtend, de zon was nog aan het opkomen, ergens langs de kant van de autostrade. Je moet dan zelf maar naar het busstation in Concordia, zo een 10km verderop, zien te geraken voor de volgende bus. Toevallig was er een agent van de verkeerspolitie in de buurt die een taxi regelde en gelukkig ook nog 3 Françaises en een Zwitserse om die taxi mee te delen, daar die vrij duur was. Taxi naar Concordia, met een bus de grens over tot in Salto en dan nog een bus richting Montevideo. Ik begon in dat soort vermoeiende, epische verplaatsingen net goed te worden en er plezier in te vinden, dus ik genoot er nog even van, want dit zou de laatste zijn.

Ook fijn aan Uruguay, ik kon er ook nog eens iemand van Scouts Asse van vroeger bezoeken! Maxime is daar immers iets serieus aan het opbouwen. Letterlijk want allemaal vastgoed, een strandhuis in Punta Rubia onder andere. Daar was hij die dagen en terwijl zij verder werkten aan dat huis, rustte ik wat uit aan het strand. Uruguay heeft geen spectaculaire landschappen zoals de rest van Zuid-Amerika, maar juist daardoor kan je er wel even relaxen op de vele mooie stranden.

Via nog een dagje Montevideo en Colonia reis ik dan door naar Buenos Aires. Leuke steden, ‚stadje’ in het geval van Colonia, maar verder niets speciaals te melden. Alleen dat iedereen er met een thermos en yerba mate rondloopt. Grappig zicht, van jong tot oud met diezelfde attributen. Dat is een soort thee die heel populair is in Argentinië en Uruguay, een beetje naar groene thee smaakt en die je uit een speciaal kopje (cuia) drinkt met een metalen rietje. Het is nogal een sociale activiteit, je deelt het met vrienden of familie, dus wel gezellig. En men heeft hem dus altijd bij hand. Je weet nooit wie je tegenkomt.

In Buenos Aires, eindstation, heb ik net als in andere grote steden even tijd nodig om mijn draai te vinden. Eens ik enkele ankerpunten heb en mijn weg vind in het openbaar vervoer, kan ik een stad pas echt beginnen verkennen en appreciëren, lijkt het. Al die buslijnen zijn me nooit helemaal duidelijk geworden, maar met de 3 die ik kende en de metro raakte ik wel waar wou.

Ik bezoek er de verschillende wijken, het kleurrijke La Boca, het authentieke San Telmo vol antiek, het hippe Palermo, het chique Recoleta, puerto Madero, doe een paar rondleidingen, zie veel mensen tango dansen, leer Juan Peron en zijn vrouw Evita kennen,… niet in het echt natuurlijk, maar eigenlijk kende ik die Evita niet, ik wist van die musical en die film en dat lied, maar niet waarom zij zo populair was. Nu dus wel, straffe madam. Er valt dus veel te beleven in Buenaos Aires en ik had me nochtans voorgenomen er een rustige laatste week van te maken.

In het hostel waar ik verblijf organiseert men een parillada, een typische argentijnse barbecue, en ik besluit deel te nemen. Ik ben niet overtuigd en de andere deelnemers, die meer van vlees eten kennen ook niet. Een fijne avond werd het dan weer wel, maar het beste stuk vlees blijft dus de bife de chorizo in Salta. Een andere avond was ik via couchsurfing uitgenodigd voor een nachtelijke picnic in een park. Die was ook wel plezant. Het was daar het begin van de zomer dus het bleef ’s nachts ook lekker warm. Niemand had mijn aanvraag op couchsurfing beantwoord, ik had ook niet echt hard geprobeerd, maar ik kreeg dus wel die uitnodiging van iemand voor die picnic. Iedereen had wat eten en drank mee en zowat iedereen had een andere favoriete Argentijnse wijn. Die ik dan eens moest proeven natuurlijk. Voor wie tip wil: ik ben de namen vergeten en aangezien ik geen kenner ben, vond ik de meest wel goed.

En dan tango!

Alhoewel tango er niet meer zo populair is, dat hoorde / las ik toch, was het er vaak wel alomtegenwoordig, zeker op de meer toeristische plaatsen. Een beetje té soms. Je kon op veel plekken op de foto met tangodansers en danseres zoals met Mickey Mouse in Disneyland. Maar de muziek sprak me op een of andere manier wel aan, vooral als die live gespeeld werd. En die vond je gelukkig ook veel: in café’s en op pleintjes en markten en niet alleen oudere, traditioneel geklede muzikanten, ook veel jonge mensen. Ik liet me dan ook overhalen om een tangoles te volgen in La Catedral. Dat is een beetje een alternatieve tango-club in een omgebouwde loods, vol met tweedehands-spullen / antiek, kleurrijke verlichting, alleen vegetarisch voedsel op het menu en een jong, hip publiek. Een plek waar ik me meteen thuis voelde dus. Ik leerde er de basispassen en daar was ik verrassend snel mee weg. Als een man in zijn leven dan toch één dans moet leren, zal het misschien een tango zijn voor mij. Ik vermoed dat de kunststukjes die sommigen daar opvoerden wel jaren oefening vergen, maar goed. Uiteindelijk vond ik het ook een hele mooie, sensuele, stijlvolle dans. Een van de mooiste die ik zag was net heel traag en treiterend uitdagend. Dat spreekt me dan toch nog iets meer aan de hevig kortwiekende salsa in Cali.

In België ga ik af en toe eens ga hardlopen en loop ik ook wel eens een wedstrijd. Ik had al een paar keer gedacht om er één mee te doen in Zuid Amerika, in Medellin was er eentje bijvoorbeeld, maar ik wist het meestal niet op tijd en bovendien had ik ook geen loopschoenen bij. En als ik die zou kopen, moest ik die ook alweer meezeulen. De eerste dag in Buenos Aires zie ik toevallig een aankondiging van een loopwedstrijd later die week en ik schrijf me meteen in. Ik moest nog steeds loopschoenen kopen, maar aangezien ik de dag er na naar huis zou vertrekken, hoef ik die niet lang mee te zeulen en in België zullen die ook nog van pas komen.

De dagen er na krijg ik via mail en sociale media te horen van verschillende mensen die acties doen voor Music For Life en opeens begint er ideetje in me op te borrelen. Ik heb even getwijfeld of ik het wel zou doen, maar ik besluit toch om er gewoon voor te gaan. En zo was mijn actietje er opeens: ik zou die wedstrijd lopen en me laten sponsoren per minuut die ik minder nodig zou hebben om die 10km te lopen. Ik kon moeilijk inschatten hoeveel reactie er op zou komen, maar hoopte stiekem toch 100€ te verzamelen. Dat het uiteindelijk 220€ werd vind ik fantastisch. (zelfs meer, want sommige mensen ronden het bedrag af – naar boven gelukkig- en sommige geven gewoon meer, dus ik moet het even herberekenen eens alles binnen is) Bedankt dus aan iedereen die meegedaan of gesteund heeft! Ik heb er 46’32” over gedaan en daar ben ik ook tevreden van. Want ondanks al deze hindernissen 🙂 : 6 maand niet getraind, nieuwe schoenen, een hittegolf, de laatste 2,5km over een paardenrenbaan -geen zand, maar toch losse grond,… Dat laatste was een dikke tegenvaller op het moment zelf, het begon allemaal te wegen en dan plots die ondergrond. Achteraf gezien was het wel leuk natuurlijk. Het heeft er trouwens ook voor gezorgd dat Studio Brussel -ergens midden in de nacht weliswaar- een tango heeft gedraaid. Voorafgegaan door een vrij nietszeggend interview.

oh ja, de voorlaatste dag heeft men mijn rugzakje proberen te stelen. Zes maanden onderweg zonder problemen en bijna was het toch nog van dat. Ik wandelde rond in Buenos Aires op een vrij grote avenue en plots doet een man teken en wijst naar mijn rugzak, alsof er iets mis mee zou zijn. En inderdaad er hangt een klets van een vrij smerig goedje op. De man haalt kleenex boven en wil mijn rugzak schoonmaken. Ik heb niets door, maar denk: „ik ben vlakbij mijn hostel, ik ga het daar schoonmaken”. Dus bedank ik die man en ga terug naar mijn hostel. Daar vertellen ze me dat het een gekende truc is, eens ze de rugzak proberen schoon te maken en hem vasthebben, zijn ze er mee weg. Ik heb daar dus eventjes heel veel geluk gehad, want het was de -voor mij- slechts denkbare moment om mijn rugzakje kwijt te geraken. ik zou later die dag van hostel wisselen, ik had dus mijn gewone bagage achtergelaten in een bewaarplaats en droeg alle waardevolle spullen die ik had met me mee. maar eind goed, al goed… alhoewel, ik droeg toen mijn Sonic Youth T-shirt en daar zijn ook een paar vlekken op, die er niet volledig uitgaan. grrr… al mag een Sonic Youth T-shirt wel een beetje dirty zijn natuurlijk.

Oh ja 2 -een mens verdringt de minder leuke dingen eerst zeker?- de laatste dagen had ik tandpijn. Het begon al een beetje in Uruguay. het begon met een lichte pijn die vooral bij het slapen gaan opstak, leek het. ’s Ochtends was hij alweer weg, waardoor ik dacht dat hij over was. Na zo 3 dagen, ’s ochtends weer niets meer te merken, maar heel slecht geslapen daardoor, ben ik toch maar naar de urgentie-tandarts geweest. In Argentinië bestaat dat. Er was een stuk van een wijsheidstand gebroken en daardoor deed ie pijn en was hij zelfs wat ontstoken. De tandarts besloot het over te laten aan mijn vaste tandarts aangezien ik enkele dagen later al zou terugkeren. Hij schreef me wel wat medicijnen voor tegen de pijn en de ontsteking. Plots verdween hij en komt terug met een stapel doosjes medicijnen. Zo een enorme berg dat ik even vreesde palliatief te zijn, maar bleek dat de vriendelijke man bij enkele collega’s wat monsters van die geneesmiddelen was gaan verzamelen. Veel doosjes met maar 2 pilletjes, even nageteld en met die hoop doosjes zou ik ‘overleven’ tot in België. Een grappig zicht moet dat geweest zijn, toen ik er mee buiten liep. Eens terug in België, ging ik dus meteen naar de tandarts voor iets waar ik een beetje bang voor was, maar uiteindelijk best bleek mee te vallen: het trekken van die wijsheidstand. Hij was er op 1-2-3 uit en heeft achteraf nauwelijks pijn gedaan. Wel werd ik de volgende dag wakker met een mond vol bloed… ook even schrikken, maar dat bleek normaal en éénmalig te zijn.

voilà dat was het zo een beetje. Een dag later met stijve benen het vliegtuig op. En in België is alles nog allemaal het zelfde. Veel kindjes geboren en zwangerschappen blijkbaar,… het moet hier een hete zomer geweest zijn.

Het goede aan terugkomen van een lange reis in de eindejaarsperiode zijn de jaaroverzichten. Ik weet meteen alles wat er dit jaar gebeurd is in een paar krantenartikels of een uurtje televisie. Het woord van het jaar, selfie, geeft me de kans om er hier ook eentje te zetten. Genomen in Peru, toen ik het woord selfie nog niet kende. De baard is ginder gebleven. En ik had er nog zo lang voor gespaard.

Er zijn me nog veel dingen opgevallen, omdat je toch een even als een buitenstaander naar de Belgische alledaagse dingen kijkt. Maar misschien moet ik daar eens een aparte blog aan wijden…

Wat nu, met deze blog? Misschien gebruik ik die nog eens voor andere dingen of om eens iets serieus te vertellen of zo. Wie weet. Kom af en toe nog eens kijken…

*of volgt een andere episode, een sequel,… nee, met een einde heb je niet altijd gedaan

Een van de mensen waarmee ik op de tocht door de zoutvlakten in Bolivia was heeft ons filmpje online gezet! Eigenlijk zou het einde er moeten afgeknipt worden. Maar zo heb je meteen ’the making of’ ook 🙂 En ja, ik hou wel van de charme van lo-fi en amateuristisch geknutsel. We laten professionele filmpjes over aan professionelen… Ik wist trouwens niet dat die zoutvlaktefoto’s met pringles zo populair waren. Ik dacht dat die anderen dat toevallig bijhadden… misschien een slimme marketing truc van Pringles?

*of volgt een andere episode, een sequel,… nee, met een einde heb je niet altijd gedaan